Patrząc wstecz muszę przyznać, iż zawsze towarzyszyła mi tematyka związana z nauką ścisłą, artyzmem i dydaktyką. Nieustannie ciągnęło mnie do prac rzemieślniczych, techniczno-artystycznych i tworzenia praktycznych rozwiązań, dlatego swoją drogę w dorosłość rozpocząłem od wyboru Metalurgii, jako dalszego etapu kształcenia. Wyspecjalizowałem się w „Odlewnictwie metali, tworzyw sztucznych i ceramiki”. W odróżnieniu od rozważanego Wzornictwa lub Inżynierii Materiałowej droga, którą wybrałem pozwoliła mi zarówno w sposób praktyczny i merytoryczny poznać podstawowe materiały inżynierskie jak stopy metali, ceramikę, polimery, kompozyty, metody ich przetwórstwa oraz wytwarzania z nich przedmiotów. Przełożyło się to szczególnie na moje umiejętności z zakresu kowalstwa i odlewnictwa artystycznego, a tym samym otworzyło mi drzwi do udziału w rekonstrukcjach historycznych, gdzie dodatkowo bliżej mogłem poznać tkactwo, kuśnierstwo czy dawne jubilerstwo.

Pięć lat studiów pozostawiło po sobie jednak niedosyt w kwestii tworzenia nowych materiałów funkcjonalnych, co przełożyło się na moje dalsze losy. Od razu po obronie dyplomu podjąłem decyzję o dalszym rozwoju naukowym – zostałem doktorantem na kierunku Inżynieria Materiałowa. To właśnie w tym czasie poznałem, co to znaczy nauczać oraz w pełni zrozumiałem wciąż kreowany wielki błąd wychowawczy. Adolescenci wchodząc w dorosłe życie nie potrafią wybrać kierunku rozwoju, który byłby odpowiedni „dla nich”, a nie otoczenia. Zobaczyłem jak braki nie wiedzy, a odpowiedniego rozwoju umiejętności, własnych zainteresowań oraz zgubne wkuwanie regułek od podstawówki (bez pojęcia istoty danej informacji) jest przyczyną zawodu i rozgoryczenia w związku z obraną drogą zawodową. Sam byłem tego najlepszym przykładem, ponieważ mimo wielu doświadczeń wciąż nie do końca byłem świadomy swego miejsca na świecie. Dlatego też nie zaprzestałem rozwijać się w innych kierunkach, gdzie mogłem poszerzyć swą wiedzę techniczną w innych dziedzinach – współtworzyłem koło naukowe, które miało uczyć studentów praktycznych działań konstrukcyjno-wykonawczych i skończyłem studia podyplomowe z Kryminalistyki (mechanoskopia podbiła moje serce). Ponadto wciąż zajmowałem się rekonstrukcją historyczną (stworzyłem własną kuźnię), zainteresowałem się wykonawstwem witraży oraz zacząłem wspierać Polskie Towarzystwo Materiałów Kompozytowych. Ze względu na różne zawirowania po dwóch latach zrezygnowałem ze studiów doktoranckich.